Toen de Sport mij Verloor

Als kind was ik vaak onzeker en kampte ik met sterke zelftwijfel. Toen ik op de basisschool met racketsport begon, hoopte ik dat dit de veilige, plezierige sport zou zijn, waarbij de druk op prestaties eindelijk zou verminderen.

Helaas transformeerde de tennisbaan al snel in een arena van onveiligheid.

Constante, kritische beoordeling van mijn dubbelpartner, familieleden én toeschouwers veranderde mijn passie in pure stress. De ultieme mokerslag kwam op de baan: "Zelfs de meest simpele taak kun jij niet uitvoeren." Die kritiek, samen met de innerlijke strijd, was verwoestend. Ik stopte abrupt; ik was de baan niet meer op te krijgen. Het resultaat: 25 jaar lang heb ik geen tennisracket meer aangeraakt.

De Paniek, De Pijn en De Roeping

Jaren later, toen ik het toch weer probeerde, sloeg de oude angst keihard toe. Ik kreeg een ware paniekaanval op de baan. Dit kon zo niet langer. Ik wist: de trauma’s moesten verwerkt worden en ik had een compleet nieuwe, effectieve houding op de baan nodig.

Tijdens mijn latere periode als tennistrainer kwam ik tot het volgende cruciale inzicht: het probleem ligt zelden bij de inzet van de sporter, maar bij de tekortkomingen van het traditionele lessysteem.

Ik ken de vier KNLTB-pijlers voor spelsucces (Technisch, Tactisch, Fysiek, Mentaal). Maar ik zag direct dat de reguliere clubtrainingen – zowel bij tennis als padel – structureel de focus op de Fysieke en Mentale basis misten. Precies daar ligt de sleutel tot enorme speloptimalisatie.

1. Armblessures

Ik zag talloze fanatieke recreanten in de risicogroep (35-55 jaar) uitvallen met die vreselijke tennis- of golfarm. Ik ken hun pijn, want ik heb de lange frustratie van deze blessure zelf ervaren.

Standaard groepslessen lieten de speler op drie vlakken in de steek: er was geen tijd voor een cruciale warming-up en herstel, geen individuele technische begeleiding die de armblessure veroorzaakte, én geen tijd voor een materiaalcheck. Het gevolg? De essentiële brug tussen fysiotherapie en succesvol spel op de baan ontbrak structureel.

Het werd mij duidelijk: zolang we het fysieke fundament (Vitaal) en het mentale spel (Innerlijk Spel) blijven negeren, blijven we fantastische sporters verliezen. Dit moest anders!

2. De Mentale Rem

Tegelijkertijd zag ik negen van de tien spelers op de baan tegen zichzelf praten. Hun innerlijke criticus was hun grootste tegenstander.

Traditionele lesmethoden, die draaien om veel instructies, dwongen mensen te veel in hun hoofd te zitten, waardoor ze structureel onder hun ware potentieel presteerden.

En dit is waarom ...